“Εξουθενωτικη μπουρδολογια ή αλλιως Die Ute kann“

Βουκολικο τοπιο αυτονομης κοιλαδας σε καποιου ειδους Αλπεων. Καλες μαμαδες, μπαμπαδες, παιδακια, σκυλακια, προβατακια, μελισσουλες, πουλια και κουνελια συνιδρυσαν μια κοινοτητα για να ζησουν προστατευμενα απο οτιδηποτε καλο η κακο που ισως εθετε σε κινδυνο τον σκοπο της ζωης τους. Δηλαδη, την ευνοια και την απολυτη ασφαλεια του τομαριου τους και κατ’επεκταση και του πλησιον (οι στιγμες ηρωισμου ειναι ιδιαιτερα σημαντικες για την υπερκετιμηση του Εγω.) Οπως παντα η ιδανικοτατη αυτη κατασταση καταληγει (σε καθε ποστ) εξαιρετικα βαρετη και δυσβασταχτη, ειδικα για τα νεαρα ανησυχα πνευματα της κοινοτητας.. «ρε γαμωτο, βασικα δεν συμβαινει τιποτα!» Καποιοι νεαροτεροι λογιοι και καπως πιο μαγκες απο τους υπολοιπους πηραν την αποφαση και ιδρυσαν εναν ιδεατο χωρο ανοχης, τον οπ(ο)ιο εγκαινιασε δεοντως η γερμανιδα ντομινατριξ (γνωστη και σε αλλους παρομοιους τοπους εσωτερικης αναζητησης) η Ute. H Ute που εκανε σχεδον τα παντα (..)

Ο εν λογω χωρος διανοησης αποσκοπουσε κυριως στην κατακτηση του Κοσμου δια της χημικα ψυχεδελικης οδου των γευστικων συνειδησιακων εμπειριων, καθως και την κατακτηση της Αληθειας. Μπορουσαν να συμμετεχουν πολλοι (αλλα οχι ολοι, και μαλιστα με ορισμενους περιορισμους), και ο καθενας καλουταν να δωσει εναν προσωπικο τονο στην προοδο των μεγαλεπιβολων σχεδιων της νεοσυστατης ομαδας. Σημα κατατεθεν των μελων και φιλων της λατρευτικης, σωτήριας, μη ακριβους τοποθεσιας του συλλογου φαντασμενων, αργοσχολων πεδινων, αποτελουσε το μασημα μιας ειδικης τσιχλας, ευγενικης προσφορας για το νεο τους ξεκινημα, απο τον σαμανικο ορεσίβιο πληθυσμο αλλου αναλογου χωρου (η χρηση της τσιχλας ως καραμελας στα γοητευτικοτατα στοματα των πεδινων, καθιστα την κατονομασια της περιττη.) Λοιπον, τι ωραια που τα περνουσαν στο νεο τους καταφυγιο οι μακαριοι, μακρια απο την ηθελημενη αγνοια και την βλακεια των υπολοιπων φιλησυχων ιδιωτων που τους την καρφωναν στα νευρα. Οι ασχολειες τους δεν ηταν καθολου περιορισμενες..μασουσανε ανεμελα και ανελεητα την ευλογημενη antizorik τσιχλιτσα που μερικοι ευχοντουσαν να στραβοκαταπιουν και αλλοι να απελευθερωθουν απ’αυτον τον απολαυστικο βραχνα, φτυνοντας την με ορμη προς εκει, που ειθε να οδηγηθουμε, προς Θεου οχι ολοι, αλλα οι εκλεκτοι, (οοοχι, δεν εχουν ολοι δικαιωμα στην ψυχεδελεια (;)!), προς τον Υψιστο (ή τον Ευτελεστατο) δηλ. στο Διαολο. Επισης καταπιανονταν με σκοτεινες υποθεσεις οπως ο Σ***ος και Ο***ος (λογοκριμενη περιττολογια ή λεκτικο ταμπου) και οπως αλλιως αρεσκεται κανεις να ονοματιζει και να μιλαει για το Τιποτα, εξυψωνοντας το στο απολυτο Κατι(και αντιστροφα, και καλα). Επιτελους ειχε βρεθει ενας τοπος και ενας τροπος εκφρασης, του ανθρωπισμου και της αλλυλεγγυας υποστηριξης. Η ιστορια θα επιβεβαιωνε καποτε τις προφητειες των κοινωνικων μελετητων, που παρακολουθουσαν συγκινημενοι την εξελικτικη πορεια των πραγματων εκει μεσα (αυτοι απ’εξω) και αξιωναν να πιστευουν, εχοντας ψυλλιαστει την μυστικ φαση του χωρου, σε μια επερχομενη συνταρακτικη αλλαγη στην συνειδησιακη πορεια και των δυο, η μαλλον και των τριων. Το συλλογικο ενδιαφερον εχτιζε ηδη και το δικο του συλλογικο ασυνειδητο.

Καποια στιγμη ομως εκανε, οπως ολα τα πραγματα αλλωστε, με τον περασμα του χρονου μια κοιλια νααα. Οι συντριπαρισμενοι δεν εδιναν δεκαρα πια ο ενας για τον αλλον και ηταν απορροφημενοι μονο στην θεαση των δικων τους ονειρων, αγνοοντας τις αναγκες και τα ενδιαφεροντα των συντροφων τους, επισης τριπιων. Γεμισαν την ψυχη τους με κακοηθειες, ξεκινησαν ανειπωτες αναμετρησεις μεταξυ τους, ενεργειες χωρις συνεκτικοτητα (..). Η δημιουργικη ανομοιογενεια και ανομοιομορφια της αρχης, ειχε παραδοθει στην φασιστικη πανομοιοτυπια ή αλλιως οξυμυτη διαφορετικοτητα, με μονο κοινο σημειο επαφης την μονοτονια (επιστροφη στην αρχικη αφορμη των πραγματων δηλαδη). Συντομα ο χωρος προσβληθηκε εξαυτου απο τον ιο του μονιμα ανεπιλυτου προβληματος δυσκοιλιοτητας, που ταλανιζε ηδη τους ναρκωμενους κατοικους του εξω απο κει, και στην προστατευμενη γωνια της κοιλαδας αρχισε να βασιλευει ξανα η μανιοκαταθλιψη της αφταστης κορυφωσης του θυμικου, η υποκωφη δυσφορια και η αφορητη εμμονη..(μα, για πιο πραγμα αραγε..;) κ.α. Δυστυχως ομως τιποτα δεν ειχε χαθει ακομα. Οι φυγαδες απο την κοιλαδα ενιωθαν πλεον τον εγκλωβισμο τους στο ιδιο τους το καταφυγιο, αλλα δεν ειχαν κανενα εναλλακτικο σχεδιο διαφυγης και θα εμεναν εκει να το λουζονται καθημερινα.

Αποσπασμα απο το συμπονετικα συμβουλευτικο, μα καπως χαιρεκακο, επικο (σε μεγεθος) τηλεγραφημα που κατεφτασε στα χερια τους απο τους γειτονες ορεσιβιους, μεσω του γνωστου σε ολους πρασινου τρικυκλου:

«(...) Σας συλλυπουμαστε ιδιαιτερως για την αποτυχια προσεγγισης του επιθυμητου επιπεδου μιας κουλ, στυλατης λουμπενοποιησης. Δυστυχως η υψηλη σας θεση, ειναι τοσο μεγαλη και σιγουρη που δεν σας επιτρεπει τετοιες βουτιες, παρα μονο κατα διανοια..και ουτε. Τα χρωματιστα συννεφακια αγαπης πανω απο τα χοροπηδηχτα κεφαλακια σας και η παραπλανητικη απελευθερωση απο τον χθονιο ψυχαναγκασμο του Εγω σας, δεν σταθηκαν αρκετα ουτε για μια στιγμη αληθηνης λυτρωτικης ψευδαισθησης. Οι μαζικες υποκριτικες αναμετρησεις του κωλου με τον Σεϊταν, δηλαδη τον Εαυτο σας, επεκτεινε απλα τον ατομικο Εγωισμο της ενωσης μετατρεποντας τον σε συλλογικο περα και εξω απ’αυτην. Ως μοναδικο σας επιτευγμα αναγνωριζουμε λυπηρα την δημιουργια ενος δευτερου Υπερ-Εγω που η δουλεια του δεν ειναι πια να καταπιεζει και να χαλιναγωγει απλα, αλλα να σας εξαναγκαζει να μην μπορειτε να καταπιεστειτε πλεον με τιποτα.
Ως τοτε ομως (αληθεια;! ως ποτε;) ελπιζουμε με κεφι στην συνεχεια των γευσιγνωσιων της Αληθειας σε οποιαδηποτε μορφη (παντα επινοουνται νεες). (Χαχανιτα και γελια.) Νομιζατε πως το προβλημα σας ηταν η βαρεμαρα του κοινοτατου νου; Θεωρισατε πως αγνοοντας τον θα τον εξαλειφατε κιολας; Πιστεψατε πως η κολαση ειναι οντως οι αλλοι? Χαχαχα!! (αβυσσος). Μην μας απογοητευεστε ομως, διοτι το ανεπιτυχες νταλαβερι με την παρτη σας δεν θα μετρηθει ως τετοιο, μιας και δεν υπηρξε ποτε αυτοσκοπος σας. Αξιοθρηνητοι φιλαληθεις, φατε και πιειτε οση Αληθεια θελετε, αλλα θα κοιμηθειτε νηστικοτατοι και αφυδατωμενοι, ετσι οπως ακριβως ξυπνησατε!»

Τα σεβη, οι ευχαριστειες και οι εγκαρδιοι χαιρετισμοι δοθησαν και απο τις δυο μεριες εξισου, και η συνεχεια ειναι γνωστη, χωρις ομως να βγαζει και ακρη.

Ελευθερη παραφραση αποσπασματος απο το γερμανικο φολκλορ επος: “Die Ute kann” (1584)