
Είμασταν 24 χιλιόμετρο εθνικής Αθηνών-Λαμίας όταν η απόφαση τελικά πάρθηκε Έλυσα τη ζώνη και άνοιξα την πόρτα εκ κινήσει. Τον κώνο τον είχαμε σταμπάρει ώρα τώρα... αλλά για ένα ανεξήγητο λόγο ο κώνος ήταν διπλός. Είχε έρθει η στιγμή πού ήθελα να τον αρπάξω. Άπλωσα λαίμαργα τα χέρια μου και το όνειρο έγινε πραγματικότητα Ενώ προσπαθούσα να βγάλω τον ένα κώνο απ' τον άλλο...the zita force κατέφθασε.
'' Τί κάνεις εκεί; ''
''Εδώ... ''
'' Πού το πάς αυτό; ''
'' Απλά ο κώνος είναι διπλός ''
'' Και τί έγινε; ''
Αντιλήφθηκα οτι ο τρόμος μπορούσε να με αγγίξει και ψέλισα '' Τίποτα!'' και έφυγα με jogging.
Ήταν η στιγμή που θα μπαίναμε στη συναυλία και μπήκαμε και βγήκαμε. Άκυρο μετά γιατί μάθαμε οτι τελικά υπήρχε βλάβη με το κεντρικό ηχοσύστημα των depeche το οποίο συνδεόταν κατευθείαν με το διάστημα στα κεντρικά του κέντρου Κένταυρος από όπου φεύγει με τον ηλιακό άνεμο η σκόνη από τα παλιά έπιπλα και τους σωλήνες, ταξιδεύει εκατομμύρια χιλιόμετρα μέχρι τη γή και πάει και επικάθεται στα ρινικά τριχίδια διαυρώνοντας τους καθετήρες Swan-Ganz κολαπσάρουν τις πνευμονικές αρτηρίες.

Θυμάστε που μπήκαμε και βγήκαμε; Ούτε καν. Όταν μπήκαμε και ο κόσμος παραπλανητέος έβγαινε ήπιαμε δυο μπίρες. Αποφασίσαμε να μπλεχτούμε με τον υπόλοιπο κόσμο που ήταν εκεί και μετά μδμα και ξαφνικά είδαμε τις φωτιές. Μπυρίτσα. Η διαπίστωση ότι η λεσβία κρατούσε τις φωτιές τρίγκαρε περίεργα σοκάκια του μυαλού μας. Αποφασίσαμε θαρραλαία να φτύσουμε την φωτιά κατά μήκος του αέρα εναντίων των ανθρώπων. Η παραφίνη αίρεε/αίραιαι/έρραιε άφθονη και έτσι εκτελέσαμε το πρωπατορικό μας έργο.


τελος
0 σχόλια:
Post a Comment