'' Αλήθεια η ζωή είναι μια αέναη πηγή ηλιθιότητας και δυστυχίας। Πράγματι απέναντι στην ηλιθιότητα ακόμη κι ο διάβολος πολεμάει μάταια। Όντως μερικοί κοιμούνται το βράδυ αγκαλιά με τον Εωσφόρο και περιμένουν να είναι ακόμη παρθένοι όταν ξυπνήσουν το πρωί... Το επόμενο τρένο για το μέρος όπου γαληνεύει η ψυχή έχει ήδη φύγει, και κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα αν η καλοσύνη, η ευστροφία, κι η λογική ήταν το εισητήριο। Μπορεί να μην υπάρχει ''καλό'', παρά μόνο διαβαθμίσεις του ''κακού''। Εξάλλου, καμία πράξη, όσο καλή και να 'ναι, δεν είναι εντελώς ανιδιοτελής। Όλοι εικοτολουγούμε ως προς το πού βρίσκεται η έξοδος απ' την παγίδα της ύπαρξης। Ο ένας πασχίζει να φωτίσει το δρόμο του, κι ο άλλος προτιμά να ψηλαφίζει στα σκοτάδια। Πιστεύεις οτι έχει σημασία; Γεννιόμαστε, ουσιαστικά, πάνω από έναν ανοιχτό τάφο με τ' όνομά μας। Για ένα μικρό χρονικό διάστημα νομίζουμε οτι η ζωή είναι στρωμένη με τριαντάφυλλα ( εκτός αν γεννηθούμε στη Ρουάντα ή στο Αφγανιστάν )। Ύστερα έρχεται η τραγωδία, και σκοπός μας είναι να ελαχιστοποιήσουμε την οδύνη, με όποιον τρόπο θεωρεί καλύτερο ο καθένας: με ηδονή, ρητορεία δεινή, ή με κτητική επιθυμία αδειανή। Οι Επιβήτορες, οι Ρήτορες κι οι Κτήτορες...Συνένοχοι και συγκρατούμενοι είμαστε όλοι। Αιχμάλωτοι στον ''ξενώνα του Χρόνου''।
Κάνουμε τις ολιγοετείς διακοπές μας απ' την ανυπαρξία...Και μετά γινόμαστε μεσοαστρικός κονιορτός, κοσμική σκόνη। Κι αν διαμαρτυρηθούμε στον Συμπαντάρχη για τις αδικίες που συναντάμε όσο βρισκόμασταν εν ζωή, το Υπέρτατο Ον θα μας σκουπίσει κάτω απ'το κοσμικό χαλί...
Για να περάσω και στα πιο απλά και πρακτικά: τσιμπάς συνεχώς το κάθε δόλωμα που θα σου ρίξει κι ο ελεεινότερος ερασιτέχνης ψαράς! Δεν ορίζεις εσύ τους κανόνες συμπεριφοράς των άλλων ανθρώπων, παρ' το απόφαση। Δεν ισχύει το: ''εγώ είμαι εύπιστος, ειλικρινής, συνεπής, συναισθηματικός αλλά ταυτόχρονα και οπαδός της λογικής, συνεπώς όλοι θα μου φέρεστε αναλόγως! ''। Όπως γουστάρουν θα σου φέρονται! Είμαστε ένας περιοδεύων θίασος μίμων που αντλούμε υλικό ο ένας απ' τον άλλον προς τέρψιν του αμίμητου Θιασάρχη। Η ζωή είναι μια αστεία συμφωνία ανοικτίρμονος λογικής, χωρίς σκοπό। Το περισσότερο που μπορείς να αποκομίσεις απ' αυτήν είναι μια στοιχειώδη γνώση του εαυτού σου, απόσταγμα εμπειριών για τις περισσότερες εκ των οποίων μετανιώνεις όταν είναι πλέον πολύ αργά। Η ''ευτυχία'' πρόκειται για μείζονα συναισθηματική διαταραχή, κι όπως έλεγαν κι οι διαφωτιστές, οι ''ευτυχισμένοι'' άνθρωποι είναι μια παραξενιά της φύσης। Η εντύπωση οτι ελέγχουμε πραγματικά και συνειδητά τη ζωή μας, είναι μια απλή ψευδαίσθηση που τη γεννά το αριστερό μας (το λόγιο) ημισφαίριο। Δεν έχουμε στ' αλήθεια ελεύθερη βούληση। Είναι απεχθές το φορτίο, κι άνισο το έργο του τιμητή των πάντων, όπως θα 'λεγες κι εσύ με τους ακατάσχετους βερμπαλισμούς σου। Η αναζήτηση της τελειότητας είναι χαλεπή। Η απαίτησή της (από τους άλλους κιόλας) μάταιη। Δύσκολοι καιροί για κήνσορες। Και για Ρήτορες...Δικαιούσαι να είσαι ντιστενγκέ, μη μου άπτου, τελειομανής, ουτοπιστής, όσο δικαιούνται κι οι άλλοι να είναι πρέσβεις κακής θελήσεως, παχύδερμα, καιροσκόποι, κι υλιστές। Κατανοητό και...συγγνωστό το οτι θες ν' ανωθρώσκεις, ως άνθρωπος που είσαι, ν' ανυψωθείς। Αλλά ανώφελο। Η εποχή των Υπερανθρώπων -αν υπήρξε ποτέ- έχει περέλθει ανεπιστρεπτί। Στον καιρό των υπανθρώπων, αν δε θες ν' αποσυρθείς απ' το ''παιχνίδι'' πριν την ώρα σου, φρόντισε να εγκληματιστείς, αναζήτησε άλλες πηγές δύναμης, κι επίτρεψε στον καθένα να ψάξει για τη ''δικαίωση'' με τον τρόπο που εκείνος θεωρεί προσφορότερο।
Ειδάλλως, αν αισθάνεσαι πως δεν μπορείς να το κάνεις, αν νιώθεις ότι η εσωτερική ομορφιά σου αποκλίνει από το ιδε'ωδες της κοινωνίας του θεάματος, πήγαινε σε μια σπηλιά κάπου στην Αρκαδία και γράψε μια ιλαροτραγωδία με τίτλο ''Που πας Ιππόλυτος στ' Αγκάθια;'', περιγράφοντας τις ατυχίες με τις οποίες ήταν σπαρμένος ο βίος σου। Ζήσε το μεγαλείο της μισανθρωπίας σου, αδιαφόρησε για τη δαιμονοποίηση που υφίστασαι από τους συγχρόνους σου, και περίμενε μερικούς αιώνες για να σε ''ανακαλύψουν''...Όπως συνήθιζε να λέει κι ο θείος μου (πριν του συμβεί εκείνο το φρικιάστικό ατύχημα με την ηλεκτρική οδοντόβουρτσα), ο κόσμος θέλει τους πάντεςκαι τα πάντα στα μέτρα του, ινδαλματοποιεί τους μέτριους για να μπορεί να τους αποκαθηλώσει ευκολότερα। Στην καρδιά της διαφορετικότητας μπορεί να ελλοχεύει η υψηλοφροσύνη, την οποία απεύχονται να αντικρίσουν από φόβο μήπως και τους ζητηθεί να την μιμηθούν। Προτιμούν να προσχωρούν στην άποψη των πολλών, στην ''αρχή του μίνιμαξ'': μίνιμουν προσπάθεια, μάξιμουμ όφελος...Γενικώς, ο θείος μου φληναφούσε διαρκώς। Πώς σου φάνηκε το ''φληναφούσε''; '' Έλεγε μαλακίες '' σημαίνει, αν δεν το ξέρεις। Πούρα διανόηση είμαι ο μπαγάσας! ...............''
