Πιρανχας και μαραμουντα(μαραφουντα)μυρμήγκια δεν την παλευουν μια
Monday, 20 April 2009
Fenetai allwste apo ta kokkina tetragwnakia sto grafima oti den thn paleyoun katholou..Isws theloun defrag kai mdma me kapoio polumeso i algorithmiko texnasma..Basika tha kanume to eksis:
gia na stamatisoun na dagwnoun ta piranxas alivomaste polu kala me mdma...
epeita voutame sta nera tou amazoniou kai afinoume ta piranxas na mas plisiasoun
mwlis mas dagwsoune ta piranxas apomakrunontai xarwpa kai meta tha ta aixmalwtizume kai molis ksenewsun ntaksei tha nai ligo zabon bebaia gia kafriles tha tus dwsume lsd gia na mhn thn paleoun pali mia
e kai meta kanoume grafima me ta apotelesmata me tropo wste i sxesi twn mirmigiwn na einai sunartis ton piranxas kai tou mdma...
Roots,bloody roots
Λοιπον ενταξει θα σας γυρισω λιγο πισω γυρω στο 666666Π.Σ(προ σαταν).Τι ωραια που ηταν! Μια χαρα ουτε καν δηλαδη με αλλα λογια..Ολα ουτε καν μεχρι εδω..(flashback)
Προσπαθωντας να κανουμε κατι πειραματα στο Βιοδυναμικο εργαστηριο μας ,που βρισκεται πολυ βαθια ριζωμενο κατω απο το φλοιο της γης στις ριζες, για να μπορεσουμε να σταματησουμε το χρονο με απωτερο σκοπο οπως καταλαβαινετε να μπορεσουμε να φτιαξουμε μια ουτεκανικη χρονοπυλη επαιξε η εξης μαλακια:χασαμε την μνημη μας..Μαλλον πρεπει να παιξε πακετο απο της χημικες αντιδρασεις της βιοδυναμικοτητας και ουτεκανοτητας με αποτελεσμα να παιξει αυτη η φαση:fjbvhjbvhjebhrefnvemdckec mncuiefhbyerhfnvrenvhbvhnvchjv f nrvjkncujencenchjn chj h h nbc vfb vhf vhbvrnfrnfrhjfbhjrenbf freh r vbfv f vqjfnjqjfurfhuhf....Σιγουρα δεν ειναι και οτι καλυτερο γιατι ολα αυτα ειναι κωδικοποιημενα μηνυματα απο το διαγαλαξιακο συμβουλιο της ανυπαρξιας..Τελος παντων επειδη μπλεκουν λιγακι τα πραγματα διαβαστε τι παιζει ουσιαστικα:TIΠΟΤΑ λογω απωλειας κυταρρων που σε βοηθας να σκεφτεσαι αρα δεν υπαρχει μνημη..Πακετεικ φαγαμε.
Παω να συνεχισω τα πειραματα στα πιρανχας για να δω αν συνδεονται καπως με τον τζενταισμο.
Satan ἀνέστη
Saturday, 18 April 2009
Και άλλη τρομοκρατική οργάνωση απο το μέλλον κολευ
Thursday, 16 April 2009
ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΟ
ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟ
(Ταραααααν-πενιά)
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη της αυξανόμενης εγκράτειας σε δόσεις και μέτρ στις πολίτικες πολιτικές συνταγές μαγειρικής ,ο Γιάννης Πρετεντέρης της ασύστολης μαλακίας πάνω στο πρόσωπο της λογικής και της αξιοπρέπειας ,και ο φανταστικός μου σκύλος με το προσωνύμιο Μεχμετ Κους-Κους, άνοιξαν μια συζήτηση κλείνωντας τα μάτια πονηρά σε πολλους κλειστόμυαλους ανοικτοκώληδες της κλειστοφοβικής, αλλα συναμα ανοικτής ,στους κλειστούς κύκλους του διε8νους jet lang,κοινωνιας.Κοινοί ώνοι που κάνουν σκονη οτιδήποτε σηκώνει κάτι παραπέρα από το μαγνητικό πεδίο σκψης τους,που ετσι κι αλλιως είναι μονο μια υποθεση,για λόγους εργασιας και χαρας με ακτινα κατι λιγοτερο από τις φορες που ειπα όχι σε μπαφο συν τις φορές που τείνουν να γίνουν συμφορές και έτσι κι αλλιώς ούτε κάν τις θυμάμαι /42,666.
Όπως ολες οι συζητησεις βεβαια ετσι κι αυτή διχως πυξίδα κατέληξε στον πατο του συντριβανιού συνοδευόμενη από μια ευχή,μια μπουκιά και ένα εγχώριο εγκώμιο της μαλακίας που δέρνει τον καθένα.Η ζωή,σαν σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα καταπολεμάται με όλα τα μέσα ,ενημέρωσης και μη(M),εξημέρωσης και ντι(D),αφαίμαξης και μι(M),ελέγχου και εϊ(Α).Τι πρωτότυπο!Τόσα χρόνια και ζαμάνια η ίδια ιστορία,η ίδια αμαρ tia que pasa,bien? Και χαμογελάκι ψευτικο σαν το διλημμα που ταλανιζει όλα τα αλανια στις high disco tech no logi es ,κοκα με ανθρακικό ή χωρίς?Ξεκολήστε τα μυαλά μας από την βρωμερή μύτη της ελπίδας σας ,κάντε τα μπαλάκι και πετάχτε τα ,αλλα εμείς δεν εχουμε μυαλά ,μονο κάγκελα .Και τρίχες κάγκελα.Κόψτε τα ναρκωτικά από την κωλυφυλλάδα και κάντε τα κολάζ,ψηφιακό,ωραίο άν και αυτό είναι σχετικά σχετικό .
Φτού Ξελευτεριά Ξέξασπρη και από τον ήλιο :
1.ξεβρακοτερη.
2.φαεινοτερη .
3.Abort or try lsd.
ΠΡΙΒΙΛΕΓΙΟΥΜ ΠΡΟΤΟΓΑΜΙΕ
ΣΕΠΤΡΕΜΒΡΙΟΥΜ 2450 μ.γ.Χ
Υ.Γ Ακολουθεί φωτογραφία της κοινωνιας που οραματιζόμαστε σαν παλιοι σαμάνοι ,σατάνοι και διάφοροι αυτόνομοι μετα την διασπαση του πολιτικου μορίου που κρύβεται πίσω απο το φύλο της ηθική σας.
Χοπ, χοπ, χοπ Ελ Πήδα χοπ..
Saturday, 11 April 2009
Mια ωραία μέρα μαζεύτηκαν μερικές προβληματισμένες Ελ Πήδες από το Ελ Πηδοχώρι να πάνε -λέει- στην ομάδα του συλλόγου θεραπευτικής κοινότητας «Ελ πήζω να μην ελ πήζω», με σκοπό την κατάθεση και την ανταλλαγή απόψεων πάνω στο επίμαχο ζήτημα της δυνατότητας αυτοδιάθεσής τους. Το θέμα ήταν πως είχαν βαρεθεί να το παίζουν αισιόδοξες σαπουνόφουσκες στο μυαλό του κάθε πικραμένου, με το επιχείρημα πως ήταν πάντα μεταίωρες, τυφλές και ατελέσφορες, και είχαν πλέον ψηθεί να κάνουν μια μαζική κίνηση ώστε να μπει ένα τέρμα στην μόνιμα αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι τους (μήλα ... κούντερα και τυρί φέτα).
Έτσι λοιπόν δήλωσε στην πρώτη τους συνεδρία μια θαρραλέα Ελ Πήδα -μόνο μια ήτανε-, πως είναι αποφασισμένη να πάει ντουγρού προς το κακόοο. Στο δρόμο, συνάντησε μια άλλη, καυλωμένη Ελ Πήδα που είχε ξημερώσει επί τούτου στο κακό και ξεκινούσε το δρόμο της με προορισμό το χειρότερο, μια ευκολότατη διαδρομή ρουτίνας. Στο δρόμο διασταυρώθηκαν με μια χαζούλα, ελαφρόμυαλη Ελ Πήδα που της την είχε βαρέσει, σώνει και ντε, ν’ ανοίξει νέους δρόμους και να πάει μπροστά... είχε λέει όνειρα και θετική διάθεση ν’αλλάξει τα κακώς κείμενα, που κατά την γνώμη της ήταν και περιστασιακά, παρά το μόνιμο πέπλο πεσιμισμού που γενικώς κυρίευε τα πράγματα. Έτσι –λέει- ταίριαζε άλλωστε και στην φύση της (Άβυσσος η ψυχοσύνθεση της Ελ Πήδας...) Σε κάποια κλειστή στροφή, σκοντάφτουν κάποιες από τις Ελ Πήδες πάνω σε κάποια άλλη, δειλή, που έμοιαζε ακόμα με Ελ Πήδα, ήταν ωστόσο ψιλομαστουρωμένη, ψιλοκομματιασμένη και γενικώς χαμένη κι νταγκλαρισμένη, μάλλον ήταν εθισμένη. Είχε λέει σιχαθεί η ψυχή της τον ανέλπιδα ελπιδοφόρο εαυτό της κι επειδή τα τελευταία χρόνια έπασχε κι από κάτι βασανιστικές αϋπνίες που την κρατούσαν σ’αναμμένα κάρβουνα, είχε υιοθετήσει την φυσική «Λύση» που της είχε προτείνει κάποτε μια ξαδέρφη της, και το ‘χε ρίξει στην κούπα και τους μπάφους. Έτσι χαχάνιζε αδιάφορα μόνη της μέσα στο μονότονο αλλά ευρύχωρο και καμιά φορά πολύχρωμο συννεφάκι της. Αυτοεγκαταλελημμένη σ’εκείνο το σημείο του δρομου, στο οποίο μια ηλιαχτίδα της διαπερνούσε μόνιμα το κεφάλι, παρέμενε μέχρι να γίνει αλοιφή και ν’αρχίσει τα κλαψουρίσματα. Κάαααθε μέρα τα ίδια (...) Μια άλλη λέει, μέσα της, πολλή ώριμη, ντρεπότανε τον ίδιο της τον εαυτό και δεν ήθελε καν ν’ ασχολείται με τα καταπιεστηκά καθήκοντα που της επέβαλλε η δήθεν φύση της. ‘Ετσι είχε αποφασίσει ύστερα απο μια δεκαετία παθητικότατης δράσης ν’ αποσυρθεί για λίγο και επιτέλους να περασει στο νιρβανικό επίπεδο της ενεργητικής αδράνειας, πάντα μέχρι να αποφασίσει και τελικά να αναλάβει με αυταπάρνηση τα καθήκοντα της. Προσωπικά κατορθώματα (...) Μια άλλη, απαθής Ελ Πήδα, που δεν είχε σκεφτεί ποτέ τι ήταν γραφτό να κάνει, και που γενικώς δεν το ‘χε με τα ελπιδοφόρα μηνύματα, το άναμμα μικρών σπιθών στο σκοτάδι και άλλου είδους κωλοφωτιές, συνέχιζε το χαβά της ο οποίος ήταν..εεεμ..χαχα..γενικώς ότι ‘κάναν και οι άλλες..στυλ φάση κι έτσι. (Καμιάαα φορά έπαιρνε την αργόσυρτή της κατάσταση γραμμή..αλλά μωρέεε.. ωχουυυ!)
Γενικώς ο δρόμος είχε πήξει στις Ελ Πήδες (που παρέμεναν πάντα... μία), που η κάθε μια τους για προσωπικούς της λόγους, ήθελε να ανακαλύψει εναλλακτικά μονοπάτια του εσωτερικού της κόσμου και μέσω του διαλογισμού και της γιόγκα-καβάλα να φτάσει στο ύψιστο πλέον επίπεδο, που με έναν ρυθμιστικό διακόπτη (ον/οφφ), θα μπορούσε πια κατά βούληση να ελ πήζει ή να μην ελ πήζει!
Κάποια στιγμή, εκεί που ίσως σμίγαν οι δρόμοι των, σκοντάφτουνε όλες μαζί πάνω σε μια τεθλιμμένη, απελπισμένη Ελ Πήδα, που, αφού είχε φάει δυο τρεις κατραπακιές ως τώρα, όπως γενικώς πηδούσε, την είχε δει αυτόχειρας, και προσπαθούσε να σβήσει και στην συνέχεια να αποξηράνει άλα τα εύφλεκτα, υγρά στοιχεία της σύστασής της, ώστε να μην διατρέξει ποτέ ξανά τον κίνδυνο αναζωπύρωσης της ελπιστικής της φλόγας και φυσικά να αποφύγει όοολη αυτή την βαρετή ακολουθία καταδικασμένων σε τραγική κατάληξη γεγονότων, που αδιαλλείπτως την ανάγκαζαν να αυτοκαταργείται. Ακόμα και οι πιο εναλλάκτικ Ελ Πήδες βρήκαν το κόνσεπτ «Ψόφος στην Ελ Πήδα» ναι μεν ρηξικέλευθο, έμειναν όμως άναυδες στο πρωτάκουστο άκουσμα της πιθανότητας θανάτωσής τους, που εδώ που τα λέμε παραήταν υπερβολικό. Αυτές αφ’ενός επιθυμούσαν και οι ίδιες αυτονομία και αυτοδιαχείρηση, αφ’ετέρου γνώριζαν καλά πως καμιά Ελ Πήδα δε θα πέθαινε ούτε πρώτη ούτε και τελευταία (η σειρά είναι αμελητέας σημασίας). Η Ελ Πήδα λέει, δεν είχε καν το δικαίωμα να σβήσει, ίσως ούτε καν να σκοτωθεί από τα σκάγια κάποιου μοιραίου ψυχοσωματικού ατυχήματος!! Τίποτα! Καμία αυτεξουσία! Ένα παραθυράκι στον φασιστικό αυτό άγραφο νόμο, επέτρεπε λέει την απώθησή της, ή το πισθάγκωνο δέσιμο της και στην συνέχεια χτίσιμο της στα θεμέλια κάποιας αφετηρίας, ή και το πνίξιμό της (αλλά μόνο σε διαλεκτικά πηγάδια με πάτο, έτσι ώστε να μπορεί να ανελκυθεί ανά πάσα στιγμή). Σε κάθε περίπτωση όμως απαγορευόταν ρητά η αυτοκαταστραφή και ο αυτόβουλος αφανισμός της.
Η καταθλιπτική Ελ Πήδα της παρέας δηλαδή, θα δυσκολευόταν πολύ να βρει τη λύτρωση, (που σχεδόν της άξιζε), δίνοντας ένα τέλος στη ζωή της, και απελευθερώνοντας ταυτόχρονα και τα πράγματα απο το βάρος της, που τα καταδίκαζε αδιάκοπα σε αμήχανη προσμονή και ουτοπική προσδοκία. Είχε κάνει τα πάντα, πόλεμο και σαμποτάζ στον ίδιο της τον εαυτό, πλύσιμο, στράγγισμα, άπλωμα εγκεφάλου, της έβαζε εμπόδια (αλλά η άμοιρη τα ξεπερνούσε), απόχη και φόλα στο στομάχι της (αλλά οι πεταλούδες εκεί, φρουτς φρουτς), ταμπονάρισμα με μπαμπάκι, ποτισμένο από τον ιερό ποταμό της Λήθης....ό,τι να ‘ναι. Αλλά, ποιος μπορεί τελικά να πάει κόντρα στη φύση του..
Τέλος πάντων, κάποια μέρα κατέφθασε η είδηση, ύστερα από γονυπετή έκκλιση, πως τελικά βρέθηκε το αντίδοτο (πλασίμπο) κατά του χειμαρρώδους, άσβεστου χαρακτήρα των Ελ Πήδων, που ναι μεν δεν ήταν ικανό να τις εξοντώσει εξ ολοκλήρου, άφηνε όμως μια ελπιδοφόρα ατραπό προς τον αυτοπροσδιορισμό και την αυτοδιάθεση. Είχε δοθεί λέει από έναν ξακουστό, κορυφαίο γιατρό, αγνώστου ειδικότητος, ο οποίος υποσχόταν πως θα κατάφερνε ακόμα και να τις ευθανατίσει. Μαζεύτηκαν λοιπόν όλες οι ενδιαφερόμενες Ελ Πήδες, με πρωτοστάτρια την ριζοσπατική, μέλλουσα αυτόχειρα στο γραφείο του ιατρού, που βρισκόταν στο Ύψωμα της Αρβανιτιάς ν’ακούσουν την πρότασή του. Ο τετραπέρατος κομπογιαννίτης που ήξερε πολύ καλά πως οι Ελ Πήδες δεν ήταν ποτέ δυνατόν να αποδεσμευτούν από τον ατελεύτητο, φερέλπιδα, σαδομαζοχιστικό εαυτό τους, τους εμφύτευσε ένα θνησιγενές βλαστοκύτταρο ματαιότητας και τις υπέβαλε σε εντατικό πρόγραμμα αποκλειστικής, αποχαυνωτικής ματαιοσχολίας, μπας και κατάφερναν επιτέλους να παρηγορηθούν.
Κάποιες καλόβολες Ελ Πήδες συνετίστηκαν κι ακολούθησαν την θεραπεία, ελπίζοντας πως θα θεραπευτούν, άλλες άλλαξαν γνώμη νοσταλγώντας την αρχική τους αισιοδοξία κι αποχώρησαν τελικά απ’ την ομάδα και μερικές κατάφεραν ν’ αυταπαξιωθούν προσωρινά και περιήλθαν σε κατάσταση νεκροφάνειας, απο την οποία είχαν κιόλας πρόσφατα ξανασυνέλθει. Τα ίδια και τα ίδια..
Psychedelic εκκλησια(του διαολου?) under construction
Thursday, 9 April 2009
Ε καιρος ηταν..Δεν πηγαινε αλλο..Μετα απο πολλη γραφειοκρατια και χαρταδουρα που υποστηκαμε απο τη διαγαλαξιακη ομοσπονδια ειμαστε ετοιμοι εδω στο medlemeleden να σας παρουσιασουμε τα σχεδια της πρωτη psychedelic εκκλησιας στον πλανητη.Με αλλα λογια??Απλα η παγανιστικη αιρεση μας θα εχει πλεον σπιτι και με το νομο αλλα και ασυλο κατι που θα μας διευκολυνει απιστευτα αλλωστε στο εμποριο ναρκωτικων, οπλων και γυναικων.
Περιληπτικα μερικα απο τα πλεονεκτηματα του καινουργου μας ναου θα ειναι τα απιστευτα visual effects και lasser show κατα την διαρκεια των τελετων,θα απαγορευεται η εισοδος στους μη κατοχους ναρκωτικων ουσιων(γινεται σωματικος ελεγχος),δωματια σαδομαζο full on εξοπλισμενα για τα οργια,free βιοδυναμικο κρασι με md για ολους και ευαερη και ευηλια..
Το μονο που απομενει ειναι η θησκεια στην οποια θα πιστεουμε..Νταξει οκ σιγουρα ο Satan εχει το πρωτο λογο αλλα δ ξερω υστερα απο την ενασχοληση μας εδω στο blog με τον Κουγιουχιουκεγεντρουχισμο διαπιστωνουμε ενα γκριζο πεπλο πανω απο την κυριαρχια του satan..Κατι καινουργιο ισως αναδυεται..Κατι που μαλλον και ο ιδιος ο satan συμφωνα με πληροφοριες απο ρουφιανους καλοπληρωμενους τρεμει πλεον..Τι ειναι αυτο???
Το medlemeleden.......MOYAXAXAXAAA
Το ορος ουτε καν
karagioz berde
Wednesday, 8 April 2009
Oloi mas ligo poly tha eprepe na noiwthume pws kapou - kapote i skoufia mas kratuse apo tis isxyres autes oikogeneis prwtogonwn karagiozidwn an theloume na apokaloumaste athrWpoi - nai kala akousate athrWpoi - alla to basiko problima einai pws kanane oi politikoi trademark (to ro me to kyklaki sa papaki @ alla me ena R kefalaio mesa) copyright to karagiozilikoi k emeis meiname na legomaste ideologoi epeidoi autoi oi Giozides mpleksane ta mpoutia tus sto manifesto k oso k an ta ftynoune ( ta mpoutia tus ) tsoulithra de tha kanune!
parakalountai oi ''xristes'' na min prospathisun na apodeiksune tin eikasia - fimi dioti tha kaei to systima!
karagioz mperde exume
amina komple
ntagla nti ntagla nta k de pernaei
oute mpalia
Το καραγκιοζιλίκειν εστίν φιλοσοφείν
Tuesday, 7 April 2009
Ουτε καν,με αφορμη το ολοκαινουργιο και σιγουρα πολυαγαπημενο λογοτυπο του blog μας(του καραγκιοζη)ειπα να πουμε να γραψω ενα αρθρο φαση ξερω γω για τη σημαντικοτητα αυτης της εξεχουσας προσωπικοτητας αλλα και τους κινδυνους που υποκριπτει.
Ουτε καααν,Ο καραγκιο-ζεικ ειναι σιγουρο οτι εκανε και κανει και θα κανει γενικα τα δικα του.Εκανε δηλαδη καραγκιοζιλικια..Που παει το μυαλο σας??Ακριβως...---->Satan.Παιζει πολυ δυναμικο ενδεχομενο λοιπον οπως καταλαβενετε ο καραγκιο-ζεικ να ειναι διαολου καλτσα με αποτελεσμα και εμεις ως πιστοι οπαδοι-φιλαθλοι-χουλιγκανοι του καρακιοζακου να πεφτουμε χωρις να το συνηδητοποιησουμε θυματα της πλεκτανης του satan υποκειπτοντας στα πολυαγαπημενα μας καραγκιοζιλικια(παραστασεις δηλαδη θεατρου σκιων==παρωδικοτατες παρωδιες).Νταξει οκ τι να λεει.
Ουτε καααααααν,τα καραγκιοζιλικια ειναι μερος του υποσεινηδητου και του ενσεινηδητου ψυχικου μας κοσμου,ουσιαστικα δηλαδη αποτελουν αναποσπαστο κομματι της καθημερινοτητας μας και του "ειναι"μας.Ειμαι σχεδον πεποισμενος οτι τα καραγκιοζιλικια ειναι μια καλη αρχη,ενα σωστο μονοπατι αν θελετε,για να φτασει κανεις τις υψιστες ιδεες της ουτεκανοτητας και αργοτερα του κουγιουχιουκεγεντρουχισμού(jedi master)
OYTE KAAAAAAAAAAN,Tι λεει ρε ο καρακιοζης??
YOOOO
PS:To κειμενο ειναι γραμμενο στην ουτεκανικη.
Ενα νεο ρευμα
Friday, 3 April 2009
Ξεκίνησα το αρθρο αναποδα απλως και μονο για να καταλαβετε τη σημαντικοτητα του καινουργιου αυτου ρευματος που εμεις εδω στο medlemeleden το ονομαζουμε ρευμα του ουτεκανισμου η αλλιως ουτεκανοτητα..Για να πετυχει κανεις την ουτεκανοτητα δεν ειναι καθολου απλο και απαιτει υπερβολικα χαμηλες ικανοτητες(αρνητικες καλυτερα).πληρη καψιμο απο τα παντα ασταματητα,,καλη γνωση του σταρχιδισμου,απωλειες μνημης[το συνδρομο αλτσχαιμερ ειναι οτι καλυτερο αλλα και το αλκοολ καλο ειναι)και αγαμια.Πολλα τυπεικς εχουν μυηθει στο καινουργιο αυτο ρευμα(στην Ελλαδα αλλα και στο εξωτερικο) συμφωνα με γκαλοπ που καναμε μεσω οπτικων ινων και ιοντων υδρογονου καθως ειναι σιγουρο πως η ουτεκανοτητα προσφερει πολλα πραγματα σαν ιδεα και σαν αποψη(φαση ξερω γω).
Ας δουμε τι παιζει:
Αρχικα η ταχυτητα σκεψης πολλαπλασιαζεται καθως δεν υπαρχει σκεψη.Γραφοντας την πρωτη παραγραφο ηξερα οτι κανονικα δε παιζει τιποτα τετοιο αλλα ως ουτεκανιστης μπορω και το πιστευω.Ουτε κααααν.Επιπλεον σε βοηθαει να καις τον κοσμακι ανετα και χαλαρα αφου ως ουτεκανιστης λες πραγματα που ουτε καααααν ισχυουν κανονικα και ακανονιστα.
Νταξει οκ με τη θεωρια..Ας παμε στη πραξη.ΟΥΤΕ ΚΑΝ dudes..Την πατησατε.Δ παιζει πραξη με την ουτεκανοτητα μονο απραξια, απραγια και αλλα πολλα..Γενικα δηλαδη παιζει φαση με τους θεωριτικους ουτεκανιστες και τους πρακτικους καμια φορα αμα κατσει αλλα γενικα νταξει τα βρισκουν αμα παιζει φου.
Πιστευω εδωσα μια ιδεα με το τι γινεται με την ουτεκανοτητα..Οι επιλογες δικες σας/
Satan inside
Spinning in the water, η αλλιως το αγυριστο κεφαλι
Wednesday, 1 April 2009
Μια φορα κι εναν καιρο στον αφρο του απεεεραντου γαλαζιου ωκεανου ζουσε ενα ομορφο, μικρο νεραϊδοψαρααακιι. Το ψαρακι εκανε παρεα με αλλα μεγαλα και μικροτερα αφροψαρα, που το αγαπουσαν και του ηταν σχεδον πιστα, μιας και η φιλια τους ειχε δοκιμαστει σε καιρους υποθαλασσιων κακουχιων, σε περιοδους ξεραϊλας μυρωδατου φυτοπλανγκτον, σε στημενα νταλαβερια με αλλα σουβλομυτικα καφροψαρα και παει λεγοντας. Το ιδιο ηταν ενα πολυ ιδιαιτερο ψαρι, αφου αν και μικρο καταφερνε να κερδιζει την προσοχη ολων οσων περνουσαν απο διπλα του, γιατι χαρη στα αυξημενα επιπεδα κρυσταλλικης γουανινης πανω στα λεπια του, επερνε απιθανα ιριδιζοντα χρωματα, αναλογα με την κυκλοθυμικη του διαθεση. Το λιγερο, σπαρταριστο του πεταγμα στα δροσερα νερα, αφηνε ξωπισω του χναρια αξιοζηλευτων, καλλιτεχνικων χρωματιστων Ες (S) κι εκανε πολλα ψαρια να κοκκινιζουν απο τη ζηλια τους..
Ολα καλα με το χαρισματικο, μικρο νεραϊδοψαρο, ειχε ομως ενα κουσουρακι. Ηταν περιεργο και ανυπομονο και για καποιον ανεξηγητο μεχρι σημερα λογο το συναρπαζε παντα η ιδεα της ανακαλυψης αγνωστων και απαγορευμενων ωκεανιων ζωνων. Τα ψαρια του αφρου ηταν μεν ευθυμα κι αναλαφρα, ομως καπως προβλεψιμα και στο τελος ισως βαρετα, σκεφτοταν το ψαρακι.. Εκεινο γοητευοταν περισσοτερο απο το σουρουπο της δυσφωτικης ζωνης και συχνα περνουσε την ωρα του εκει, περιεργαζοντας, με τα εξωγκομενα απο την πιεση ματακια του, τους ηλεκτρικους χρωματισμους των φινετσατων αυτοφωτων οργανισμων που φυτοζωουσαν γαληνια εκει κατω. Τα χαζευε χρονια και με μερικα ειχε ηδη συναψει σχεσεις και βαθιες φιλιες. Εκεινο ομως διψουσε να γευτει τα πιο βαθια και σκοτεινα νερα του τρομερου ωκεανου. Να βουτηξει με φορα στην αφωτικη ζωνη και να αντικρυσει τις δυσμορφες, φρικαλεες οψεις και εξωφρενικες αναλογιες των αβυσσαιων ψαριων, που ζουσαν στην αποπνικτικα σκοτεινη ησυχια του μεσονυχτιου.
Οι επιστηθιοι φιλοι του επιμονου κι φαντασμενου μικρου νεραϊδοψαρου, που καθολου δεν συμφωνουσαν με τα αφελη καμωματα του, του φωναζαν αγανακτισμενα απο τα ορια της επιφανειας να κοψει τις μαγκιες και τα σουρταφερτα στον κατω θαλασσοκοσμο, ομως παραλληλα ειχαν αποδεχτει την ασυγκρατητη φιλομαθεια του και το περιεθαλπταν με ζεστασια καθε φορα που γυριζε με κομμενη την ανασα, χλωμο, εξουθενωμενο και πληγωμενο απο τα ανεγκεφαλα τριπακια του. «Ναι, μπορει τα τερατομορφα, νωχελικα οντα της αβυσσου να μην εχουν ορεξη για παιχνιδιαρικα γλιστρηματα και πολλες πολλες κουβεντες..τι φταινε ομως αυτα που ειναι καταδικασμενα να αιωρουντα σαν πτωματα στην αιωνια, ανηλια, εκκωφαντικη παγωμαρα του βυθου. Μπορει να μην ειναι προσχαρα και ομορφα, ισως ομως κατω απο τις αλλοκοτες φιγουρες του να κρυβουν...», δικαιολογουταν επιφυλακτικα το ψαρακι. «Δεν κρυβουν τιποτα!!!» -απαντουσε καθε φορα ορθα κοφτα το αδερφικο φιλαρακι του, το μουσμουλοψαρο, που ηταν και η φωνη του υπερεγω του- «Και καλυτερα να παψεις να δινεις δικαιωματα στους συμπλεγματικους χονδροϊχθυες του πατου. Εξαλλου δεν προκειται ποτε να επιβιωσεις εκει, κι εκεινοι δεν θα αντεχαν ουτε λεπτο την γλυκια θερμη των χρυσαφενιων νερων μας. Ασε που δεν εχουν καμια διατροφικη αξια και σιγουρα ειναι δυσπεπτοι και πικροι.»
Μεσα του ηξερε και το ιδιο το παρατολμο κι ατελεσφορο της επιμονης του, ομως υστερα απο καθε οργανωμενη κατρακυλα στον αφιλοξενο και κακεντρεχη πυθμενα αισθανοταν γεματο και χαρουμενο που ειχε μαζεψει γνωσεις, εμπειρια και φοβο και λογις λογις νοσηματα. Στο κατω κατω ηταν πιο σημαντικα απο την αναλατη ψυχικη ακαιροτητα του στον αφρο. Με καθε του αφιξη στα υπουλα, θολα νερα της θαλασσιας ερημου το ελουζε ενας μικρος κρυος ιδρωτας (λογω της κατακορυφης πτωσης της θερμοκρασιας), υστερα εκοβε μερικες προσεχτικες βολτιτσες στα ερημικα, ταφρωδη παρκα, μπαινοβγαινε στις κλικες βρωμερων ψαριων και πολλες φορες αρεσκοταν να κραταει συντροφια και να πιανει κουβεντουλα με τυφλους, μοναχικους, βαθυβιους ιχθυες..(γιατι οι διακρισεις δεν ελειπαν ουτε απο κει). Το ψαρακι καλοπροαιρετο και παιχνιδιαρικο απ’τη φυση του εσπαγε πλακα περνωντας φουριοζικο διπλα απο βαριεστημενα, σκατοψυχα, δηλητηριωδη κητη, δημιουργοντας ενα απειροελαχιστο φωτεινο γαργαλητο στα μουτρα η στα πλευρα τους.. εκεινα ισως να ριχναν μεν καμια αδιαφορη ματια προς το μερος του, αγνοουσαν δε το ασυνηθιστο της παρουσιας του. Αλλα ανταποκρινονταν φιλικα στο διασκεδαστικο, φωτεινο του εφε και ασχολιουνταν μαζι του, μαθαινοντας του τα κατατοπια και καποια αλλα παρεμεναν εχθρικα κι αρνιοντουσαν στωικα να αποδεχτουν την υπαρξη του, ετσι, γιατι δεν ψηνοντουσαν για πολλα πολλα με αγνωστους, αμελητεου μεγεθους...Το ψαρακι, που ηταν πολυ περηφανο κι εγωιστακι γεμιζε πικρα, θυμο, πεισμα κι απογοητευση για οσα δεν καταφερνε και συνηθως κατεληγε να βλαστημαει την ωρα και την στιγμη για τον κοπο που εκανε ως εκει κατω... Αυτη η ιστορια ειχε επαναληφθει εκατονταδες φορες στη συντομη ζωη του μικρου νεραϊδοψαρου, αλλοτε με ευχαριστα, αλλοτε με μη ικανοποιητικα αποτελεσματα, ειχε ομως αρχισει ηδη να κουραζεται και να συνειδητοποιει τη ματαιοτητα των προσπαθειων του για μια ευνοϊκη συμβιωση με τα συναρπαστικα αλλα απατηλα βαθυβια.
Μια ωραια ημερα ξυπνησε στη γλυκια ηλιοφανεια της επιφανειας, πηρε μια βαθεια ανασα και ενιωσε κατα τυχη γεματο και χαρουμενο. Αφου σιχτιρισε μερικες φορες, αποφασισε πως δεν υπηρχε πια λογος για ασκοπες καταδυσεις και ψυχικα, κι αποχαιρετησε με ενα χαμογελαστο, ρουφηχτο φιλακι την κατήφεια του βυθου. Ορκιστηκε δε να ριξει μαυρη πετρα πισω του και ν’ αρχισει να βλεπει την επιφανη ζωη με δηθεν αλλο ματι..
Αυτη ηταν η ιστορια του αφελους νεραϊδοψαρου που ισως τελικα να διαδραματιστηκε απλα μεσα στην υγρη, σκοτεινη κοιλια καποιας μπλε φαλαινας...
rainbow warrior
Thursday, 19 March 2009
If one has to apologize to the Great Spirit of his game , the deer after having tracked it for hours and then hunted it for more hours, then he will know well enough not to kill in abundance , not to be obese and to be grateful to nature and the Great Spirit. If the death of a creature presupposes your existence, well enough this is your nature , but do not sit on a chair waiting for a slice of a cow to come in front of you. Raise that cow from maverick, go kill that cow yourself drain the blood , skin it bone it and choose the good meat and only then will you realize how much meat you have eaten in your life you ingeniously lazy carnivore. The human is the carnivore of this planet that strives the least to eat meat. The shark is an ultimate predator. The shark has not evolved a bit since the dinosaur age and enjoys his bloody meal only after he has outsmarted it and out forced it. The human just asks for it and its is brought to him. The human does not deserve to enjoy the privileges of the carnivore elite.
so much trouble in the world
Monday, 16 March 2009
So much trouble in the world now
Bless my eyes this morning
JAH sun is on the rise once again
The way earthly things are going
Anything can happen
You see men sailing on their ego trips
Blast off on their spaceships
Million miles from reality
No care for you, no care for me
So much trouble in the world now [repeat]
All you've got to do is give a little
Give a little, give a little
One more time ye-a-h! ye-ah!
welcome to the age of useless man
I ask this because human , your so steady and strong pace is leading you to that huge wasteland and the era of sticks and stones. I shall never forget what the man that gave human the key to his destruction said . Albert Einstein wisely said that he does not know what weapons will the third world war be fought with but the fourth will sure be fought with sticks and stones. We can but thank him for bringing the mutant into existence , the modified beast the cancer and we still praise him as the smartest man of the last centuries. How dangerously stupid can we be? And my answer to him is something else I once read about this day, that the people will be ordered to march to war and they will simply refuse to do so. How much of our history, events problems and mishaps of our times are direct descendants of his own judgment? One man's judgment is enough to form a whole age and to bring all this sorrow and fear to humans.
Useless man, sit there and praise all those beasts who took you every single day of your life the furthest away possible from your mother, the nature.
A human bearing the intelligence a few centuries ahead the dark-age is not capable of holding so much energy in his hands . His knowledge and intelligence do not permit him to use this energy constructively but he is very well capable of turning this as nemesis against his fellow man. All a man should be really capable of is to cultivate his land feed his children and wife and show them and point out to them the love that surrounds them.Still without ever forgetting how to praise and remember the importance and significance of nature in his life. The father today is not by his child , he is stuck in a box with wheels miles away from his house in a traffic jam. The useless human once knew how to make his own house , how to plant his own vegetables how to preserve his own meat without using chemical preservatives , how to help a pregnant woman give birth out on the forests and mountains he has forgotten all this and locked every simple action and skill behind complex and confusing functions and mathematical models.
Modern man you are useless.
"Η αδυνατοτητα της στροφης στην ποιοτητα.- Η Τζεζι στον δρομο για τον μαναβη"
Sunday, 15 March 2009
Ο δρομος προς την αρετη. Ο παφλασμος των κυματων..η βουτια του ανθρωπου στο θειο..αουουυ..Μεγαλοι αφορισμοι, μεγαλων ανθρωπων (συνηθως ανδρων) εν ωρα τεραστιου καψιματος..
Μια ωραια ημερα..εκει που συμφωνα με τις ενδειξεις, βρισκομουν στην δεξια μερια (οπερ και στην ορθη) και συνεβαλλα με ενα αμελιτεο λιθαρακι στην αναδειξη της ανθρωποτητας με τις εναρετες πραξεις μου, αποφασισα να στειλω τον, ακριματιστο και ανυποψιαστο ως τοτε, εαυτο μου μια βολτα ως τον μαναβη.. Βγηκα στη χαρα της μερας και φουσκωσα τα πνευμονια μου εισπνεoντας την τεχνιτη, αποστειρωμενη μυρωδια του τοπιου..μισοκλεισα τα ματια μου στην θεα του γαλαζιου σαν χαπι ουρανου, τεντωσα τους λοβους μου στο μαθηματικο τιτιβισμα των κουρδιστων πουλιων, πανω στα βιοχημικα, μαρουλι φυλωματα των δεντρων, και συφιλιαστηκα με τα απειλητικα και σφιγμενα χαμογελα των δρακομορφων φυλακων mecha της πολης, που επαιζαν νυχθημερων ταβλι, για να εξασφαλισουν την νηνεμια αυτου του υψηλης τεχνολογιας και ασφαλειας επιγειου παραδεισου...
Η εσωτερικη μου ισοπεδωση απ’την πολλη ευγνωμοσυνη μου στον Κυριο, για ολη αυτη την βαρετη παλιοκατασταση, ειναι τοσο ανυποφορη που με καταβαλλει δυσφορια. Απαγορευω στα χρυσοπρασινα ματια μου την θεαση περαιτερω καρε απο αυτο το διαφημιστικο σποτ στο οποιο ειχα την ατυχια να ζω..Ανασταιναζοντας απλωνω το χερι μου σ'ενα μικρο μωβ ανθος απο τον παγκο του μαναβη, το ακουμπαω στη γλωσσα μου για παρηγορια και αιφνης αντιλαμβανομαι την αλλοκοτη αλλαγη των πραγματων..με περιγελουν οι αισθησεις μου σκεφτομαι, οσφραινοντας ηδη μια εθιστικη σαπια ευωδια..δηλητηριο..; ψημενη ζαχαρη;; σκεφτομαι..ασυνηθιστοι ηχοι..στριγκλιες, θηριωδη σκουξιματα, δαιμονικα βροντερα γελια, διεγερτικοι αναστεναγμοι..αναγελασμος των ανθρωπων που πλανευει τον μικρο μου νου..σαστισμενη και ανημπορη παραδιδομαι στην δυναμη που με σερνει κατα καπου..
Στρωβιλιζομαι για λιγο συγχισμενη απ΄την κραυγαλεα αντιθεση του κοσμου στον οποιο μ’ειχε οδηγησει το παραστρατημα μου, μεσα στην παραισθησιογονα περιπλοκοτητα, μυριζομαι αγχωμενη την επερχομενη επιληπτικη μου κριση..οχι ρε πουστη, βγαινει πνιγμενη η πρωτη ακατανομαστη φραση αγανακτησης απ’τα ζαχαρενια μου χειλη και νιωθω δυο καυτα ρυακια να εξορμουν απ’τις ακρες των κοκκινων(;) ματιων μου..οχι δεν θελω να πεσω..οχι..πασχιζω ματαια με μερικες ασκησεις ισορροπιας να αποφυγω τον υποκωφο κροτο της πτωσης μου στο ασυνειδητο μου, ζοριζω τον εγκεφαλο μου να παραμεινει ξυπνιος και να εκλογικευσει παραυτα τα οσα συμβαινουν...οχι το φουστανι μου..θα λερωθω..ισως και να τρελαθω (..) πως μπλεχτικα. πως θα βγω απο δω μεσα (...)
Επομενο καρε. Το ασθενικο προσωπο μου οριζοντιωμενο στο εδαφος, το οποιο ανεδυε το αρωμα της ιστοριας του.. -αρρωστημενα συναρπαστικα παιχνιδια, λιγο αιμα, παραβιασεις, υπερβασεις ακολασιες, κτηνοβασιες, χημειες, βρεφη στο υγρο ακομα σταδιο τους, ντι εν έι, μεθη, παρακμη, σοφια κι εφηια, μεθεξη κι ευλογια-...μπροστα στη μυτη μου, οι μυτες των λουστραρισμενων, αφθαρτων παπουτσιων του, μου χαϊδευουν τρυφερα το μαγουλο. Υψωνω με κοπο τα καθ’εξαιρεση μουσμουλι μου ματια μερικα χιλιοστα κι αχνοβλεπω απορημενη την ολολευκη του ποδια που φωτιζει το πλατυ, γοητευτικο του προσωπο..η εντονοτατη, πλανα ματια του, με καρφωνει επιστρεφοντας με αποτομα πισω στο εδαφος, απαντωντας μου με ενα λαγνο, αναιδες μηδειαμα, που υποσχεται μια νυχτα με μεγαλο αγριεμο..Οι νευρωνες του δυνατου χεριου του με βοηθουν να συρθω ανοδικα..κανω να τιναξω τα χωματα και τις ακαθαρσιες από το λιλα παλ φορεμα μου, που εχει ηδη ποτισει απο την συναρπαστικα ρυπαρη ατμοσφαιρα..νομιζω πως εχω παθει διασυση,..εκεινος με ξεγελαει καθησυχαστικα και μου προτεινει- πιασμενη απ΄το μπρατσο- εναν ακινδυνο, λαβυρινθωδη περιπατο...Με διεγερτικα μπασα φωνη, μου ψυθιριζει στο αυτι μερικες αναισχυντες ατακες και μια προχειρη, μα εγγυρη διαγνωση. -”salvia divinorum, honey..”
Tο σοκ της πτωσης μου στη βουρκωδη αβυσσο προκαλεσε μια ασημαντη χρονια ψυχοεγκεφαλικη κακωση...που με καταδικασε για παντα στο πλαι του ΣΑ-ΤΑΝ!! -“Welcome little Jezzi…”