"Η αδυνατοτητα της στροφης στην ποιοτητα.- Η Τζεζι στον δρομο για τον μαναβη"

Ο δρομος προς την αρετη. Ο παφλασμος των κυματων..η βουτια του ανθρωπου στο θειο..αουουυ..Μεγαλοι αφορισμοι, μεγαλων ανθρωπων (συνηθως ανδρων) εν ωρα τεραστιου καψιματος..

Μια ωραια ημερα..εκει που συμφωνα με τις ενδειξεις, βρισκομουν στην δεξια μερια (οπερ και στην ορθη) και συνεβαλλα με ενα αμελιτεο λιθαρακι στην αναδειξη της ανθρωποτητας με τις εναρετες πραξεις μου, αποφασισα να στειλω τον, ακριματιστο και ανυποψιαστο ως τοτε, εαυτο μου μια βολτα  ως τον μαναβη.. Βγηκα στη χαρα της μερας και φουσκωσα τα πνευμονια μου εισπνεoντας την τεχνιτη, αποστειρωμενη μυρωδια του τοπιου..μισοκλεισα τα ματια μου στην θεα του γαλαζιου σαν χαπι ουρανου, τεντωσα τους λοβους μου στο μαθηματικο τιτιβισμα των κουρδιστων πουλιων, πανω στα βιοχημικα, μαρουλι φυλωματα των δεντρων, και συφιλιαστηκα με τα απειλητικα και σφιγμενα χαμογελα των δρακομορφων φυλακων mecha της πολης, που επαιζαν νυχθημερων ταβλι, για να εξασφαλισουν την νηνεμια αυτου του υψηλης τεχνολογιας και ασφαλειας επιγειου παραδεισου...

Η εσωτερικη μου ισοπεδωση απ’την πολλη ευγνωμοσυνη μου στον Κυριο, για ολη αυτη την βαρετη παλιοκατασταση, ειναι τοσο ανυποφορη που με καταβαλλει δυσφορια. Απαγορευω στα χρυσοπρασινα ματια μου την θεαση περαιτερω καρε απο αυτο το διαφημιστικο σποτ στο οποιο ειχα την ατυχια να ζω..Ανασταιναζοντας απλωνω το χερι μου σ'ενα μικρο μωβ ανθος απο τον παγκο του μαναβη, το ακουμπαω στη γλωσσα μου για παρηγορια και αιφνης αντιλαμβανομαι την αλλοκοτη αλλαγη των πραγματων..με περιγελουν οι αισθησεις μου σκεφτομαι, οσφραινοντας ηδη μια εθιστικη σαπια ευωδια..δηλητηριο..; ψημενη ζαχαρη;; σκεφτομαι..ασυνηθιστοι ηχοι..στριγκλιες, θηριωδη σκουξιματα, δαιμονικα βροντερα γελια, διεγερτικοι αναστεναγμοι..αναγελασμος των ανθρωπων που πλανευει τον μικρο μου νου..σαστισμενη και ανημπορη παραδιδομαι στην δυναμη που με σερνει κατα καπου..

Στρωβιλιζομαι για λιγο συγχισμενη απ΄την κραυγαλεα αντιθεση του κοσμου στον οποιο μ’ειχε οδηγησει το παραστρατημα μου, μεσα στην παραισθησιογονα περιπλοκοτητα, μυριζομαι αγχωμενη την επερχομενη επιληπτικη μου κριση..οχι ρε πουστη, βγαινει πνιγμενη η πρωτη ακατανομαστη φραση αγανακτησης απ’τα ζαχαρενια μου χειλη και νιωθω δυο καυτα ρυακια να εξορμουν απ’τις ακρες των κοκκινων(;) ματιων μου..οχι δεν θελω να πεσω..οχι..πασχιζω ματαια με μερικες ασκησεις ισορροπιας να αποφυγω τον υποκωφο κροτο της πτωσης μου στο ασυνειδητο μου, ζοριζω τον εγκεφαλο μου να παραμεινει ξυπνιος και να εκλογικευσει παραυτα τα οσα συμβαινουν...οχι το φουστανι μου..θα λερωθω..ισως και να τρελαθω (..) πως μπλεχτικα. πως θα βγω απο δω μεσα (...)

Επομενο καρε. Το ασθενικο προσωπο μου οριζοντιωμενο στο εδαφος, το οποιο ανεδυε το αρωμα της ιστοριας του.. -αρρωστημενα συναρπαστικα παιχνιδια, λιγο αιμα, παραβιασεις, υπερβασεις ακολασιες, κτηνοβασιες, χημειες, βρεφη στο υγρο ακομα σταδιο τους, ντι εν έι, μεθη, παρακμη, σοφια κι εφηια, μεθεξη κι ευλογια-...μπροστα στη μυτη μου, οι μυτες των λουστραρισμενων, αφθαρτων παπουτσιων του, μου χαϊδευουν τρυφερα το μαγουλο. Υψωνω με κοπο τα καθ’εξαιρεση μουσμουλι μου ματια μερικα χιλιοστα κι αχνοβλεπω απορημενη την ολολευκη του ποδια που φωτιζει το πλατυ, γοητευτικο του προσωπο..η εντονοτατη, πλανα ματια του, με καρφωνει επιστρεφοντας με αποτομα πισω στο εδαφος, απαντωντας μου με ενα λαγνο, αναιδες μηδειαμα, που υποσχεται μια νυχτα με μεγαλο αγριεμο..Οι νευρωνες του δυνατου χεριου του με βοηθουν να συρθω ανοδικα..κανω να τιναξω τα χωματα και τις ακαθαρσιες από το λιλα παλ φορεμα μου, που εχει ηδη ποτισει απο την συναρπαστικα ρυπαρη ατμοσφαιρα..νομιζω πως εχω παθει διασυση,..εκεινος με ξεγελαει καθησυχαστικα και μου προτεινει- πιασμενη απ΄το μπρατσο- εναν ακινδυνο, λαβυρινθωδη περιπατο...Με διεγερτικα μπασα φωνη, μου ψυθιριζει στο αυτι μερικες αναισχυντες ατακες και μια προχειρη, μα εγγυρη διαγνωση. -”salvia divinorum, honey..” 

Tο σοκ της πτωσης μου στη βουρκωδη αβυσσο προκαλεσε μια ασημαντη χρονια ψυχοεγκεφαλικη κακωση...που με καταδικασε για παντα στο πλαι του ΣΑ-ΤΑΝ!! -“Welcome little Jezzi…”