Γλείφοντας στο Τελευταίο Οχυρό

Κάθε φορά που γυρνάω σπίτι ακούω την τηλεόραση και κάθε φορά σκέφτομαι πως πάλι κάποιος την ξέχασε ανοιχτή αλλά μετά συνειδητοποιώ, πως ο ήχος της τηλεόρασης έρχεται μέσα απ' τα στόματα της οικογένειάς μου και τους συστήνω να επισκεφθούν σύντομα κάποιον οδοντίατρο, στρουθοκαμιλίζοντας και πιστεύοντας, πως κάποιος δέκτης έχει εγκλωβιστεί σε κάποια κουφάλα στα δόντια τους, έτσι που αναμασάνε τα ίδια και τα ίδια όλη την ώρα.
Προχθές λέει, είδα ένα όνειρο πως έκανα γλυφομούνι και το κεφάλι μου, σαν να ήταν χωμένο μέσα σε μια μπάλα αφράτου λευκού φωτός. Τι όμορφα θα ήταν αν μπορούσαμε να βγάζουμε φωτογραφίες από τα όνειρά μας. Θα ήταν τα πιο γεμάτα μου φωτογραφικά άλμπουμ. Μόνο που θα έπρεπε να υπήρχαν και καλά φίλτρα κι αισθητήρες στις φωτογραφικές κάμερες γιατί με τόσο φως που θα έπαιζε αμφιβάλω αν εύγενε κάτι κατανοητό.
Πάντως τα όνειρα συνεχίζουν να με επηρεάζουν, είτε είναι όμορφα γεμάτα εμπειρίες, είτε φρικιαστικά γεμάτα ψυχικό σαδισμό. Μία εβδομάδα τουλάχιστον χρειάζεται από επτά νύχτες μαύρων αναμνήσεων ύπνου. Αν και οι επιστήμονες λένε πως ονειρευόμαστε κάθε μέρα, άσχετα αν θυμόμαστε κάτι ή όχι, το πρωί που ξυπνάμε - αυτό ισχύει για όσους ξυπνάνε πρωί φυσικά, για τους υπολοίπους δεν ξέρουν οι επιστήμονες τις συμβαίνει.
Υπάρχουν βεβαίως και ανθρώποι που δεν ονειρεύονται. Θυμάμαι για μία περίπτωση που είχα διαβάσει, όπου μετά από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο σταμάτησε να ονειρεύεται.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος θα είναι ο μόνος αλώβητος άνθρωπος από την επίθεση εξωγήινων, μέσα από τον δούρειο ίππο του υποσυνείδητου των ονείρων μας. Θα είναι ο τελευταίος άνθρωπος. Η τελευταία ελπίδα της ανθρωπότητας και της αντίστασης ενάντια των εξωγήινων σφετεριστών της ύπαρξής μας. Στα αρχίδια μου η ύπαρξή μας. Θέλω να γυρίσω να γλύφω την αφράτη, λευκή μπάλα φωτός.